Ανεμόμυλος στο μουλαρόδρομο Βαθιού-Μυτιληνιών (1914).
Οι τοποθεσίες των μύλων (μυλοτόπια) επιλέγονταν ανάλογα με την ποσότητα και τη δύναμη των αέρηδων, την εύκολη πρόσβαοη από τους κοντινούς οικισμούς και άλλους παράγοντες. Ήταν πετρόχτιστοι και η σκεπή τους στηριζόταν σε μία κυλινδρική ξύλινη βάση, προσαρμοσμένη στο πάνω τμήμα του πέτρινου τοίχου, ώστε να μπορεί να περιστρέφεται ανάλογα με την κατεύθυνση του ανέμου. Τα τριγωνικά πανιά στις αντένες της φτερωτής τυλίγονταν ή ξετυλίγονταν ανάλογα με την ένταση του ανέμου. Καθώς η φτερωτή γύριζε περιστροφικά, οτο εσωτερικό μια σειρά από γρανάζια, άξονες και ιμάντες έδιναν κίνηση στην πάνω μυλόπετρα και γινόταν το άλεσμα. Οι μύλοι δούλευαν μέρα νύχτα και παλιά οι μυλωνάδες πληρώνονταν σε είδος (το λεγόμενο αξάι, συνήθως 8-10% του αλέσματος). Δείτε την πρώτη φωτογραφία.
Στη δεύτερη φωτογραφία, ανεμόμυλοι με τις φτερωτές οε πλήρη ανάπτυξη στους Μυτιληνιούς (1914).
Στο πάνω τμήμα των πέτρινων τοίχων διακρίνονται σαν μαύρες εγκοπές τα φαλάγγια (χοντρά αγριόξυλα που έμπαιναν ακτινωτά στην κορυφή του τοίχου, με την πάνω πλευρά να προεξέχει 2-3 εκ. και να είναι ειδικά πλανισμένη για να γλυστράει εύκολα η κινητή βάση της στέγης). Ο μηχανισμός προσανατολισμού ήταν το μεγάλο πλεονέκτημα των ανεμόμυλων. Τα παράθυρα, εκτός από φωτισμό και αερισμό, βοηθούσαν το μυλωνά να αντιληφθεί τις καιρικές μεταβολές.
ΠΗΓΗ: Από το λεύκωμα του Ντίνου Κόγια, “ΣΑΜΟΣ 1862-1920
One comment
Pingback: Ανεμόμυλοι στην Ελλάδα | greek culture/ελληνικός πολιτισμός