Ο κινηματογράφος “Παλλάς” στο Λιμένα Βαθέος

Ο κινηματογράφος “Παλλάς” πρέπει να πρωτολειτούργησε το 1930, όταν παντρεύτηκαν οι γονείς μου. Ασλάνης Γεώργιος λεγόταν ο πατέρας μου και ήταν στρατιωτικός. Ήταν στο όνομα της μαμάς και της θείας Αλεξάνδρας Νικολαρεϊζη. Τον κινηματογράφο τον δούλευε ο Ψαρρός, ένας τεχνικός από τη Σάμο, γιατί ο μπαμπάς δεν είχε ιδέα. Εκείνος είχε τη διαχείριση μαζί με τον άνδρα της θείας Αλεξάνδρας, τον Κώστα.

(Το κείμενο έγραψε η αείμνηστη Μάνη Ντότσια και έχει φιλοξενηθεί σε παλιό τεύχος του περιοδοκού “Απόπλους”)

Βρισκόταν στην παραλία. Από εκεί ήταν η είσοδος, ενώ η έξοδος ήταν απ’ τον εμπορικό δρόμο. Πρέπει να ήταν γύρω στα 55μ. από τον ένα δρόμο στον άλλο. Εκεί αργότερα στεγάστηκε το ΙΚΑ. Και πίσω είναι τώρα το ζαχαροπλαστείο της κ. Χατζηπαύλου.

Προπολεμικά δεν τον θυμάμαι τον κινηματογράφο γιατί ήμουν πολύ μικρή. Είχα ακούσει από τον πατέρα που ότι ήταν πάρα πολύ ωραίος και λειτουργούσε και ως θέατρο. Με πολυθρόνες μέσα βελούδινες, με κίτρινο μεταξωτό, με ωραία σκηνή, με αυλές. Είχαν έρθει μεγάλοι θίασοι πριν τον πόλεμο. Η Κατερίνα, ο Βεάκης, η Αρώνη κ.α. Μετά τον πόλεμο έρχονταν μπουλούκια. Είχε πάνω από 400 καθίσματα. Όπως έμπαινες μέσα, δεξιά ήταν το ταμείο. Είχε και δυο σκάλες δεξιά αριστερά που ανέβαιναν επάνω στην καμπίνα και στον εξώστη. Όπως ήταν η κεντρική είσοδος, στο βάθος υπήρχαν πάλι δύο πόρτες. Ανέβαινες τρία σκαλοπατάκια και έμπαινες μέσα στη κεντρική αίθουσα. Και στο βάθος είχε ή δύο ή τέσσερα καμαρίνια και δύο αίθουσες κινδύνου από πίσω.

Μετά τον πόλεμο, το ’43 φύγαμε πρόσφυγες. Και όταν γυρίσαμε το βρήκαμε κατεστραμμένο. Έπεσε βόμβα μέσα. Από κάτω θάλασσα και από πάνω ουρανό. Ο πατέρας μου άρχισε απ’ την αρχή. Το έφτιαξε, αλλά δεν έγινε ποτέ το παλιό ΠΑΛΛΑΣ. Το είχε κάνει με, πώς τα λένε αυτά που μπαίνουν και βγαίνουν; Καπάντσες. Και το καλοκαίρι το άνοιγε. Αλλά το καλοκαίρι δεν είχε πολύ κόσμο. Το χειμώνα το έκλεινε, αλλά πολλές φορές δεν έκλεινε καλά και έσταζε. Ποτέ δεν ξανάγινε το παλιό ΠΑΛΛΑΣ. Λειτούργησε μέχρι το ’61.

Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο πήγαινα και βοηθούσα τον πατέρα μου στα εισιτήρια. Ήμουν δηλαδή στο ταμείο. Περισσότερο Κυριακή απόγευμα και κανένα βράδυ. Γιατί θύμωνε η μαμά. Σαν μαθήτριες απαγορευόταν να πηγαίνουμε σινεμά. Και εγώ τους έβαζα από τη πίσω πόρτα στον εξώστη. Εκεί πήγαιναν και τα ζευγαράκια. Είχαμε ένα καθηγητή, τον Παναγιώτου. Παναγία μου! Μας έπιασε μια φορά και πήραμε αποβολή.

Όταν ήμουν στο ταμείο -αυτό έχει πλάκα- ήταν μια γυναίκα αξιωματικού που είχε ένα μωράκι. Κάθε Κυριακή έφερνε το καρότσι και το άφηνε απέξω. Και της έλεγε ο πατέρας μου: “Μην αφήνεις το μωρό εδώ. Αν γίνει καμιά φωτιά, το παιδί θα το τσαλαπατήσουνε”. Και έλεγε: “Μα και εγώ νέα κοπέλα είμαι. Να μην έρθω να δω ένα σινεμά; Τι να κάνω κ. Ασλάνη;” Το παίρναμε κοντά στο ταμείο κι εγώ μαζί με τα εισιτήρια πρόσεχα και το καρότσι με το μωρό. Ο πατέρας μου γινότανε μπαρούτι. Ο μη γένοιτο μια φωτιά, κάτι να γινόταν, τι θα το κάναμε το μωρό;

Φέρναμε παλιές καλές ευρωπαϊκές ταινίες. Και περισσότερο καουμποϊστικα γιατί αυτά πιάνανε. Δεν θέλαμε να έρθεις εσύ και εγώ. Θέλαμε να γεμίσει το σινεμά. Την ταινία “Στη κόψη του ξυραφιού” δεν θα τη ξεχάσω. Και άλλη μία με την Ίγκριτ Μπέργκμαν, την “Έκσταση”. Ελληνικές ταινίες δεν είχε τότε.

Ο κόσμος ερχόταν, αλλά όχι τις καθημερινές. Γέμιζε Σάββατο βράδυ και Κυριακή. Κυριακή γινόταν το αδιαχώρητο. Τρέμαμε τους χωροφύλακες, άμα γεμίζαμε παραπάνω απ’ ότι οι κανονισμοί επέτρεπαν. Πολλοί κάνανε ότι δεν καταλαβαίνουν. Άλλοι πάλι ήταν σκληροί και φωνάζανε: “Αν βάλεις άλλον θα σε πάμε μέσα”.

Είχε τρεις προβολές, 3-5, 6-8 και 9-11, σχεδόν κάθε μέρα. Δευτέρα ήταν πρεμιέρα και έπρεπε να ντυθείς καλά για να πας. Ήταν κοσμικό γεγονός. Καντίνα δεν είχαμε. Ο Άγγελος έμπαινε μέσα στα διαλείμματα και πουλούσε με το δίσκο. Προγράμματα τυπώναμε στο τυπογραφείο του Σβορώνου.

Τεχνικός, όπως είπα στην αρχή, ήταν ο Γιάννης Ψαρρός. Μετά ανακατώθηκε και ένας θείος του πατέρα μου, ο θείος ο Γρηγόρης ο Ασλάνης. Και στο τέλος, επειδή πέθανε κι ο Γρηγόρης κι ο Γιάννης αρρώστησε, ήρθε ο Τιβερόπουλος από τους Μυτιληνιούς.

Στο Βαθύ είχε δύο κινηματογράφους, το ΠΑΛΛΑΣ και το ΑΠΟΛΛΩΝ, του Κώστα του Ανεζίνη. Είχαν καλές σχέσεις, αλλά κάθε Δευτέρα που γινόταν πρεμιέρα και στους δυο γινόταν ανταγωνισμός. Αλλά για πλάκα. Σου λέω ήταν κοσμικό γεγονός. Δούλεψε θερινός κινηματογράφος εδώ στου γιατρού του Καριότογλου το σπίτι. Μετά τον πόλεμο, γύρω στο ’60. Πολύ αργότερα φτιάχτηκε το ΟΛΥΜΠΙΑ, γύρω στο ’63-64. Την ίδια εποχή είχε κινηματογράφο στο Καρλόβασι ο Βαλασκατζής. Αντάλλασσαν και ταινίες.

Η φωτογραφία γράφει:
Εν Λιμένι Βαθέος, έτος 1936
Ο Γεώργιος Ασλάνης, εις εκ των τριών αδελφών υπευθύνων του κινηματογράφου “Αττικόν” ο οποίος μεταπολεμικώς μετονομάσθει “ΠΑΛΛΑΣ”
Αρχείο Α. Καλιάκη

Facebook comments