Αγαπημένε μου Αη Βασίλη

Αγαπημένε μου Αη Βασίλη.

Ξέρω ότι είναι αστείο ένας μεγάλος άνθρωπος σαν εμένα να σου γράφει γράμμα.. Είναι μια ιεροσυλία για τις παιδικές επιθυμίες που ανυπόμονα διατυπώνονται στα βιαστικά τους προς εσένα σημειώματα, αλλά έτσι όπως κατάντησα, σε παρακαλώ να με πάρεις στα σοβαρά. Να βρεις και για μένα λίγο χρόνο για να διαβάσεις την παράκληση μου, να ασχοληθείς και με το δικό μου δώρο τούτη τη χρονιά.

Έτσι όπως κάνω γρήγορα την μέχρι τώρα αναδρομή μου, νομίζω ότι δικαιούμαι και εγώ ένα δικό σου δώρο… Το δικαιούμουν βέβαια πολλά χρόνια πριν, στα παιδικά μου, που αναζητούσα μάταια τα πρωινά της Πρωτοχρονιάς ένα δικό σου σημάδι… Ένα δείγμα, ένα πακέτο, μια χρωματιστή κορδέλα… Και πάντα με απογοήτευες…

Το δικό μας δέντρο είχε ανέκαθεν τα στολίδια του θείου από την Αυστραλία -χρόνια τα θυμάμαι-, ήταν απρόσιτο στο σαλόνι μας και δε λαμπύριζε τη νύχτα. Η μαμά ήταν εκείνη που στόλιζε πάντα το δέντρο… Ήταν λιγνό με λίγα κλαδάκια που τους έβαζε επάνω βαμβάκι να μοιάζει με χιόνι. Έβαζε το μεγάλο χάρτινο Άγιο Βασίλη και τον στερέωνε κάπου στη μέση και έριχνε γύρω κλωστούλες ασημένιας βροχής.

Μια μπάλα από εκείνες της Αυστραλίας έχω κρατήσει από τότε για ενθύμιο.. Δεν την κρέμασα ποτέ στο δέντρο της οικογένειας, δεν ταίριαζε στα μοντέρνα σημερινά χρώματα, αλλά κάθε χρόνο την ίδια εποχή την αναζητώ μέσα στις άλλες μπάλες, την κρατώ προσεχτικά πολύ κοντά στα μάτια μου και την παρατηρώ. Σταματάω την ανάσα μου μήπως και κρατήσει η στιγμή της ανάμνησης μια στάλα ακόμη, αλλά το γυαλί της μπάλας θαμπώνει και χάνω τις πολύτιμες εικόνες.

Τζάκι με καμινάδα δε διέθετε το σπίτι μας και κάποια πρωτοχρονιά που βρήκα δυό δραχμές μέσα στις κρεμασμένες στην πετούγια της πόρτας κάλτσες μου θυμάμαι χόλωσα, αλλα δε σου κράτησα κακία… Σε ευχαρίστησα για αυτό το δώρο σου, αν και άλλα πράγματα ήταν σφηνωμένα στη φαντασία μου, οπότε τα άχαρα νομίσματα με απογοήτευσαν…

Σήμερα, πολλές δεκαετίες αργότερα, δικαιούμαι πάλι κάτι να σου ζητήσω και νοιώθω ότι μου το χρωστάς! Και φυσικά δε θα σου ζητήσω κάποιο υλικό αγαθό αφού ξέρω ότι η κρίση που περνάμε είναι παγκόσμια, εξ άλλου τα δώρα των μεγάλων θέλουν πιο λαρτζ πορτοφόλι και σε λυπάμαι..

Σαν Άη Βασίλης που είσαι θέλω να μου φέρεις κάτι που κανείς δεν μπορεί να μου ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ… Θα ήθελα λοιπόν αγαπημένε μου Άγιε για τον καινούργιο χρόνο, να μη μου φέρεις τον καινούργιο χρόνο! Μα να μου φέρεις εκείνους τους παλιούς χρόνους που άφησα να φύγουν άσκοπα και άδικα!

Και κυρίως κάτι μαγικές στιγμές που ποτέ όμως δεν εκτίμησα σωστά και που σήμερα δίνω τα πάντα να τις διορθώσω..
Θέλω πίσω μερικές μέρες, για να κάνω αυτά που κάποιοι περίμεναν να κάνω αλλά περίμεναν μάταια..

Θέλω πίσω τον παλιό μακρινό χρόνο, για να πω στη μητέρα μου ότι την παρακολουθούσα κρυφά καθώς στόλιζε το δέντρο και να της φωνάξω πόσο την αγαπώ, γιατί ποτέ δεν κατάφερα να της το πώ -αφού το θεωρούσα δεδομένο-, αλλά εκείνη το ζητούσε.
Θέλω πίσω τον παλιό εκείνο χρόνο να αφιερώσω μερικά παραπάνω λεπτά παρέα με τον πατέρα μου που μάταια περίμενε κάθε βράδυ πίσω από την πόρτα να με προϋπαντήσει..
Θέλω πίσω λίγο από τον παλιό χρόνο για χαρώ τα παιδιά μου και να τους δείξω με μια αγκαλιά την αγάπη μου χωρίς να χρειάζομαι δώρο ή παγωτό για να τους πείσω για αυτήν.

Να ψάξω στον παλιό μου χρόνο να βρω τους φίλους μου που έβλεπα μόνο όταν υπήρχε λόγος, για να πιούμε ένα καφέ και να κάνουμε πράξη την έκφραση “τα ξαναλέμε” αλλά που δυστυχώς δεν τα είπαμε ποτέ…
Θέλω εκείνο τον παλιό χρόνο που είχα ξεχάσει να φορέσω στα χιόνια το χαμόγελό μου.
Θέλω εκείνο το παλιό καλοκαίρι που είχα τα μπατζούρια κλειστά και έχασα το υπέροχο ηλιοβασίλεμμα.
Θέλω τον παλιό μου χρόνο για να μπορέσω να ξαναζήσω.
Θέλω τον παλιό μου χρόνο για να μπορέσω να αισθανθώ.
Θέλω τον παλιό μου χρόνο για να μπορέσω να μετανοιώσω. Κυρίως να μετανοιώσω! Και να κάνω αυτά που ήθελα τότε, αλλά με συγκρατούσαν οι αναστολές! Αναθεματισμένες αναστολές, ποτέ δε θα γνωρίζω πως θα ήμουν τώρα αν δε με εξουσιάζατε τότε..

Τον καινούργιο χρόνο αγαπημένε μου Άη Βασίλη θέλω να μου φέρεις πίσω τον παλιό μου χρόνο. Ίσως και τον πιο παλιό. Ίσως και όλους τους προηγούμενους. Να τους μαζέψω επιλεκτικά, να διορθώσω τα λάθη τους με τη σημερινή μου σοφία και να τους συμπυκνώσω σε στενά ροζ χαρτάκια, να τους απολαύσω όπως ο κατάδικος απολαμβάνει το τελευταίο του τσιγάρο πριν την αγχόνη! Ίσως έτσι να μη με νοιάζει το μέτρημα τους, να μην έχει σημασία πια αν η άνοιξη είναι πριν το καλοκαίρι, να μη μπερδεύομαι αν η στεριά απλώνεται στη θάλασσα ή αν το κύμα πολιορκεί τη στεριά..

Ίσως έτσι να ξ α ν α χ τ υ π ή σ ω  εκείνο το κουδούνι για μια τελευταία φορά.

Τότε που θυμάμαι ότι πήγα για το πρωτοχρονιάτικο δώρο. Ήθελα να ήταν ακριβό δικό μου δώρο, προσεκτικά επιλεγμένο όπως το σχεδίαζα καιρό. Ήθελα το πρωτοχρονιάτικο δώρο να ήταν αντάξιο. Μπήκα σε καταστήματα και έψαξα όσο δεν το είχα κάνει ποτέ! Και στο τέλος αγόρασα ένα καταπληκτικό “κομμάτι”, “θ α  σ υ γ κ ι ν ή σ ε ι  ε ί ν α ι  σ ί γ ο υ ρ ο” , είπε η υπάλληλος.
Και πήρα το δρόμο να το χαρίσω μέσα απ΄την ψυχή μου… Είχα ανάγκη να χαρίσω κάτι καλό, κάτι απρόσμενο, κάποιο “κομμάτι” από μένα. Στο δρόμο ένα κυρίαρχο αίσθημα ικανοποίησης με συνέπαιρνε. Σαν το γκολ που έβαλα στο Λύκειο στο τελευταίο λεπτό του τελευταίου αγώνα της χρονιάς! Σαν το πρώτο μακροβούτι του καλοκαιριού αρχές Μαίου στα σμαραγδένια νερά της Τσαμαδού. Στάθηκε στην πόρτα τ η ς  και χτύπησε το κουδούνι. Ακούστηκε ένα μακρινό αντρικό “ποιος είναι” και ένα μακρόσυρτο “σσσσσσσςςς”. Ύστερα νόμιζα πως κάποιο ανθρώπινο ον καθόταν πίσω απ’ την πόρτα, τη διάφανη πόρτα. Δεν έγινε τίποτα. Ξαναχτύπησα το κουδούνι και περίμενα. “Υπέροχο “κομμάτι”, θα συγκινήσει είναι σίγουρο”…
Περίμενα. Δεν έγινε τίποτα…

Και πέρασαν τα χρόνια, οργισμένα της νειότης, με σκεπτικισμό τα επόμενα.. Χωρίς να σου γράψω!
Είναι το πρώτο και το τελευταίο γράμμα που σου γράφω όντας ενήλικος αγαπητέ μου Αη Βασίλη. Είναι μια ιεροσυλία για τις παιδικές επιθυμίες.
Διάβασε το καλά και -σε παρακαλώ- πραγματοποίησε το, είναι εύκολο για σένα και δε θα σου κοστίσει τίποτα. Ούτε ένα ευρώ!
Θα κλείσω το φάκελλο και θα σε περιμένω. Αλλά πρόσεχε, μη χασομερήσεις, γιατί ο χρόνος της ζωής μου είναι λίγος, αλλά είναι πολύς για χρόνος αναμονής…

Facebook comments