Δημοκρατικός Στρατός Σάμου

Εγραψε τις δικές του ηρωικές σελίδες για μια Ελλάδα του λαού της

Μετά το Δεκέμβρη του 1944 και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τα εγγλέζικα όπλα στήριζαν ένα καθεστώς βίας και τρομοκρατίας, εναντίον των αγωνιστών που απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Ο νέος ιμπεριαλιστής κατακτητής είναι πολύ πιο ύπουλος από τους Γερμανούς, μια που φοράει το μανδύα του «συμμάχου» και μαζί με το ντόπιο καθεστώς επιδιώκει την υποταγή του λαού με τη συγκρότηση μιας νέας μοναρχοφασιστικής εξουσίας. Κόμματα της άρχουσας τάξης, βασιλιάς λίγο αργότερα και Αμερικάνοι στην πορεία, μαζί με τους Αγγλους, έχουν επιδοθεί στον πιο άγριο διωγμό των λαϊκών αγωνιστών και, πρώτ’ απ’ όλα, του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Στο λαό δεν απέμενε πλέον άλλη διέξοδος από το να πάρει ξανά τα όπλα ενάντια στο ντόπιο αντιδραστικό καθεστώς και τους Αγγλοαμερικανούς συμμάχους του. Ο εμφύλιος πόλεμος είχε επιβληθεί, αλλά ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας αποτελούσε τη μόνη διέξοδο για το λαό. Ετσι ξαναγράφτηκε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της λαϊκής επαναστατικής πάλης στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας.
Από την επίθεση της αντίδρασης, τη βία και τους διωγμούς δεν μπορούσε να γλιτώσει ο λαός της Σάμου.

«Να παραδοθούν αμέσως οι 4.000 “συρματάδες” του νησιού», ζητά ο νομάρχης της Σάμου και στις 25/3/1947 κηρύσσεται ανοιχτά ο πόλεμος κατά του ΚΚΕ και κάθε προοδευτικής δύναμης. Ακολουθούν ενέργειες βίας και τρομοκρατίας, ενάντια σε κάθε προοδευτικό και δημοκρατικό πολίτη του νησιού, καθώς και ενάντια σε όσους θεωρούνταν συμπαθούντες αυτών. Φυλακίσεις και άγριοι ξυλοδαρμοί είναι πλέον στην ημερησία διάταξη. Μόνη επιλογή για επιβίωση πλέον, ο δρόμος που οδηγεί στα ψηλότερα βουνά του νησιού, τον Κέρκη και τον Καρβούνη.

Η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο. Οι ΜΑΥδες, με αρχηγό τον Μπέτσο, λεηλατούν, απειλούν και τρομοκρατούν όλο το νησί. Οι συνθήκες ωριμάζουν και γεννιέται ο Δημοκρατικός Στρατός Σάμου, με ηγέτη τον Γιάννη Μαλαγάρη. Τα βουνά του Κέρκη και του Καρβούνη καλύπτουν με τα δάση και τη σιωπή τους, τους λαϊκούς αγωνιστές του ΔΣ Σάμου, που οργανώνουν το μέτωπο αντίστασης στο μοναρχοφασιστικό καθεστώς, στους ιμπεριαλιστές συμμάχους του. Αυτό το καθεστώς θα βρει μπροστά του ανθρώπους, που συνέδεσαν άρρηκτα την ύπαρξή τους με το σύνθημα: Μπροστά στη σκλαβιά, ο λαός έχει να διαλέξει τις αλυσίδες ή τα όπλα. Αυτοί δε διάλεξαν τις αλυσίδες.

Η δράση του ΔΣΕ συσπειρώνει το σαμιώτικο λαό. Μέχρι τον Αύγουστο, ο Δημοκρατικός Στρατός Σάμου σημειώνει μεγάλες επιτυχίες. Ελέγχει τα 2/3 του νησιού και ο κόσμος της Σάμου υποδέχεται τους αντάρτες σαν απελευθερωτές. Το κίνημα συνεχώς δυναμώνει και φτάνει τον Απρίλη του 1949 να μετράει 700 άνδρες, στο στρατό του, αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος, αν σκεφτούμε τα μεγέθη του πληθυσμού.

Οι κυβερνητικοί, όμως, δεν ησυχάζουν. Αντίθετα, όπως είναι φυσικό, όσο βλέπουν τη δύναμη του ΔΣΕ Σάμου να μεγαλώνει, να τον αποδέχεται και να τον βοηθά ο λαός του νησιού, ζητούν τη βοήθεια της Αθήνας και των Αμερικανο-Βρετανών «συμμάχων», που τους την προσφέρουν απλόχερα. Ετσι, αποβιβάζεται στη Σάμο 20πλάσιος κυβερνητικός στρατός, σε σχέση με τη δύναμη του Δημοκρατικού Στρατού, ενώ στα μέσα του 1949, για την οργάνωση των επιχειρήσεων του μοναρχοφασιστικού στρατού έρχονται στο νησί ο αρχιστράτηγος Παπάγος και ο ίδιος ο αμερικάνος στρατηγός Βαν Φλήτ. Τα χωριά εκκενώνονται και η γη καίγεται. Τα τρόφιμα τελειώνουν και ο λαϊκός στρατός των βουνών αποδυναμώνεται. Στις 21 Ιούλη του 1949, ο Γιάννης Μαλαγάρης και οι σύντροφοί του αυτοκτονούν μετά τη μάχη του Κέρκη, ενάντια σε πολλαπλάσιες δυνάμεις, για να μην πέσουν στα χέρια του μοναρχοφασιστικού στρατού.

Η μάχη της Ξηρολακκιάς είναι το τελειωτικό χτύπημα για το ΔΣ Σάμου, που ξεκληρίζεται. Οσοι δε σκοτώνονται αιχμαλωτίζονται, οι φυλακές γεμίζουν, οι αγωνιστές εξευτελίζονται, βασανίζονται, δολοφονούνται.Τέλος, στις 18 Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, μετά από άνανδρη προδοσία, συλλαμβάνονται και οι τελευταίοι αρχηγοί του ΔΣΕ Σάμου, ο Γ. Σάλλας και ο γιατρός Σαράντου, από τις δυνάμεις του ΕΤΑΞ. Οδηγούνται στην τοποθεσία Κόκκινα Χώματα και, μετά από διαπόμπευση, εκτελούνται εν ψυχρώ, ποτίζοντας με το αίμα τους τη γη της Σάμου.

Το γεγονός ότι για να καταφέρουν να πλήξουν το στρατό του βουνού, που αντιπροσώπευε τις λαϊκές δυνάμεις του νησιού, χρειάστηκε να επιστρατευτούν δυνάμεις 20πλάσιες, από τους αντάρτες, ότι απαιτήθηκαν προδότες και ραδιουργίες και δεν μπόρεσαν να τους πλήξουν σε μάχες επί ίσοις όροις, είναι η απόδειξη του σθένους και της μαχητικότητας του Δημοκρατικού Στρατού. Που θεμέλιό του ήταν οι σκοποί του για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού από το ζυγό της πλουτοκρατίας και των ιμπεριαλιστών, για τη λαϊκή εξουσία. Σ’ αυτόν τον άνισο από την άποψη του συσχετισμού δυνάμεων αγώνα, οι κομμουνιστές, ψυχή και καθοδηγητικός νους του Δημοκρατικού Στρατού, έδωσαν το αίμα τους, προκειμένου η εργατική τάξη, ο λαός να οικοδομήσει το δικό του μέλλον.

Θέλοντας να αποδώσει τον ελάχιστο φόρο τιμής στους αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού Σάμου, 54 χρόνια μετά, η ΚΟ του νησιού οργανώνει εκδήλωση μνήμης στις 27 Ιούλη, στη θέση Ξυνιάς του Κέρκη. Αποδεικνύοντας ότι υπάρχει «Τρόπος να πεθαίνεις, χωρίς να αφανίζεσαι». Μα, πιο πολύ γιατί ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού είναι παρακαταθήκη στον αγώνα έως την τελική νίκη του λαού και την εγκαθίδρυση της δικής του εξουσίας.

Διαβάστε επίσης: Η ηρωική δράση του Δημοκρατικού Στρατού Σάμου

(ΠΗΓΕΣ: «Δημοκρατικός Στρατός Σάμου» – «Σύγχρονη Εποχή»,Εφημερίδα «Χαραυγή»)

Facebook comments