Σου πάει αυτό το αεράκι γύρω στα χείλη σου. Σου πάει αυτό το λουλούδι που κοιτάζεις. Ώστε δεν είναι ψέμα η θάλασσα, το λιόγερμα κι η βάρκα αυτή που πλέει στον δειλινό ροδώνα έχοντας για μοναδικό της επιβάτη ένα κορίτσι και μια λυπημένη κιθάρα. Άσε με να τραβήξω εγώ τα κουπιά σα να τραβώ δυό ξεχασμένες πορφυρές ακτίνες”. Γιάννης Ρίτσος
Στης Σάµου τα περβάζια
ψηλά σε τόπους σκιερούς,
ανθίζουνε πλατάνια
και θρέφουν τους αιώνες
µε περισσή οµορφιά
στην τόση δροσερή τους φυλωσσιά.
Κι αν κάνεις να κατέβεις προς τον κάµπο
σα θεριά ορµούν οι ελαιώνες
να σου προσφέρουνε καρπούς
και ανεξίτηλες γεύσεις
µε τόση ευλάβεια
όπως χιλιάδες χρόνια τώρα πράττουν
από τότε που οι δεήσεις και οι προσφορές στην θεά Ήρα
ήτο σχεδόν ανάγκη.
Κάθε σου βήµα θαρρείς τραντάζει την ιεροσύνη τούτου του τόπου
Κάθε σκαλί και κάθε µονοπάτι
έχει τα ίχνη και µίας φυσιογνωµίας
που δίχως την παρουσία της
η ανθρωπότης θα ήταν πενιχρή.
Ποιον άραγε να αναγγέλλω πρώτα;
Τον δίκαιο Πυθαγόρα;
Τον θαρραλέο Λογοθέτη;
Τον ανεξάντλητο Ρίτσο;
Τον ευφάνταστο Αίσωπο;
Περιπλανήθηκα σε ιερές οδούς
και γύρω µου στροβίλιζαν διθύραμβοι,
ευωδιές, ευθυμίες, θαλασσιές χειροτεχνίες της φύσης.
Ο δημιουργός εδώ
δε στερήθηκε της έμπνευσης
και σαν αγγειοπλάστης
βούτηξε τα χέρια του σε πήλινες εκλάμψεις
να δώσει μορφή στο χώμα.
Κι έτσι καθώς γλιστρούν τα δάχτυλα του
να σχηματίζουν τον Κέρκη
ή κάποιον κολπίσκο στο Βαθύ.
Κι εκεί στην περιπλάνηση µου
άνθρωποι της ευκοσµίας
αγκαλίζονταν µουσαφιρέους
διαθέωµαι την απλότητα της περίτεχνης τους διάθεσης
και χαµογελώ…..
Κάπως έτσι χτίστηκαν οι μνήµες …
Πετρόχτιστες σε κάποια πλαγιά
µε θέα το Αιγαίο…..
Ταξιδιωτική ποίηση Aνήκει στην συλλογή «Το ταξιδιωτικόν μου Καλανδολόγιον» Αφράδµων αρχαιοδίφης. Της Φωτεινής Καραμούζη – Χαλκιά